Pogoń niejedno ma imię - część 9, piłka ręczna mężczyzn

Piłka ręczna jest jednym z najpopularniejszych sportów na świecie, który gromadzi w halach i przed telewizorami rzesze kibiców. Dla Szczecina jest to dyscyplina szczególna, ponieważ to właśnie w niej Gród Gryfa święcił największe tryumfy. Większość trofeów padła łupem szczypiornistek (http://bramasportowa.blogspot.com/2016/12/panie-gora.html), ale panowie również sprawiali mnóstwo radości swoim fanom.

Początki szczecińskiego szczypiorniaka sięgają lat 50., kiedy to powstał samodzielny, okręgowy związek. Piłka ręczna rozwija się głównie dzięki klubowi Zryw i halowym mistrzostwom miasta. W Pogoni sekcja męska powstaje w roku 1958 (za sprawą m.in. Jana Świstelnickiego) i zrzesza młodych zawodników, którzy reprezentują klub w rozgrywkach A-klasy. 

Lata 60. to batalie w Wojewódzkiej Lidze Handlowej, w której to Portowcy są jedną z najlepszych drużyn. Ze względu na zmiany strukturalne rozgrywek szczecinianie w 1968 roku przystępują do II ligi terytorialnej (m.in. z AZSem i Ogniwem), z której uzyskują awans do rozgrywek centralnych (również II poziom) dwa lata później.

Źródło: Kurier Szczeciński, kliknij żeby powiększyć

Już wtedy w Pogoni wyróżniało się kilku zawodników, których ciężka praca opłaciła się w sezonie 1971/72. Portowcy zajęli drugie miejsce w rozgrywkach, ale ze względu na powiększenie Ekstraklasy mogli wystartować w turnieju barażowym o awans. Ich przeciwnikami były Wybrzeże i Lechia Gdańsk oraz Warszawianka. Po bardzo dobrych meczach Pogoń (ze średnią wieku poniżej 21 lat) po raz pierwszy w historii melduje się w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Awans do I ligi wywalczyli: M. Szpilkowski, J. Mańkowski, K. Cieśla, I. Zubowicz, K. Hundert, J. Malesza, W. Łakomy, J. Zabłocki, J. Brzozowski, J. Skwierawski, T. Urbański, J. Pazur. Trener: Zbigniew Czekaj.

Źródło: [1]

Radość trwała krótko, bo po roku szczecinianie żegnają się z elitą, ale osiągają też pierwszy sukces w postaci trzeciego miejsca w Pucharze Polski. Pogoń szybko otrząsa się z kryzysu i po roku wraca do Ekstraklasy, tym razem na nieco dłużej. W rozgrywkach 1974/75 Pogoń zajmuje 6 miejsce, ale udaje jej się po drodze pokonać m.in. ówczesną potęgę: Śląsk Wrocław.

Źródło: Kurier Szczeciński, kliknij żeby powiększyć

Kolejny sezon jest szczególny z dwóch powodów. Szczecinianie zdobywają historyczny, brązowy medal, a krążek o takim samym kolorze przywozi z Igrzysk Olimpijskich Janusz Brzozowski, podstawowy zawodnik portowej siódemki i wielokrotny reprezentant Polski.

Źródło: [1]

Następnie zaczyna się okres naprzemiennych spadków i awansów, który trwa w zasadzie całe lata 80. Portowcy kiedy już grali w Ekstraklasie zajmowali w niej miejsca w środku tabeli. Wyróżnić należy za to sezon 1987, w którym to szczecinianie sięgają po Puchar Polski.

Źródło: [3], kliknij żeby powiększyć

Zdobywcy Pucharu (stan na styczeń 2019):

Źródło: wikipedia.org

Kolejny klubowy sukces to rok 1992 i drugi brązowy medal. Jak miało się okazać był to ostatni taki wyczyn szczecińskiej piłki ręcznej w męskim wydaniu. W 1994 roku sekcja przestaje istnieć i tworzy się osobny zespół, który w 1995 roku przystępuje do rozgrywek jako Paria Szczecin. 

Źródło: https://www.youtube.com/watch?v=l8w2t0H13_Y

W 2001 roku rodzima siódemka trafia pod skrzydła Łącznościowca. Po latach chudych w 2007 roku powstaje Pogoń Handball Szczecin, która nawiązuje do szczecińskiej tradycji. Zespół ten 5 lat później (po barażu z Czuwajem Przemyśl) awansuje do Superligi i gra w niej nieprzerwanie po dziś.

Największym sukcesem Portowców w XXI wieku było 4 miejsce w sezonie 2014/15 (gwarantujące występ w Pucharze EHF) i....sensacyjny remis z Vive Kielce (27:27) w 2015 roku.

https://sportowefakty.wp.pl/pilka-reczna/544203/sensacja-w-szczecinie-pogon-remisuje-z-mistrzem-polski-relacja-z-meczu-pogon-szc

Play-off sezonu 2014/15

Źródło: wikipedia, kliknij żeby powiększyć

Obecnie Pogoń nie należy do krezusów polskiej ligi, ale dzielnie walczy o ekstraklasowy byt. Szczypiornistom należy życzyć żeby wspięli się na wyżyny swoich umiejętności i sportowo nawiązali do gry swoich kolegów z lat 70.

Bilans Pogoni i pozostałych klubów w Superlidze (stan na styczeń 2019):

Źródło: wikipedia.org

Sylwetka Janusza Brzozowskiego

(...) jeden z najlepszych prawoskrzydłowych drużyny narodowej, olimpijczyk z Montrealu (1976) i Moskwy (1980), zdobywca brązowego medalu. 

Urodzony 29 czerwca 1951 w Szczecinie, piłkarz ręczny (173 cm, 79 kg), wychowanek miejscowej Pogoni (trener Igor Pazur). Zawodnik wybitny (profesjonalista) zaliczony (obok H. Gąsiora, Dybola, Kuchty, Panasa, Frąszczaka i Kłoska) przez fachowców do II siódemki w historii naszej piłki ręcznej na pozycji prawoskrzydłowego (podczas IO w Montrealu z powodzeniem zmieniał  Z. Antczaka). Mimo nie najlepszych warunków fizycznych (tylko 173 cm wzrostu i stąd przezwisko "Bąbel"), potrafił na stałe zadomowić się w drużynie narodowej (na IO w Moskwie 1980 i MŚ w Dortmundzie 1982, gdzie Polacy zdobyli brązowy medal był podstawowym zawodnikiem zespołu). (...) Rozegrał w reprezentacji 164 spotkania m. in. na dwóch igrzyskach i dwóch mistrzostwach świata (1978, 1982). Po zakończeniu kariery w kraju, przez kilka lat grał we Francji, gdzie cieszył się znakomitą opinią. Zasłużony Mistrz Sportu (1983). 

*1976 Montreal: członek drużyny piłki ręcznej, która w grupie elim. (5 druż.) pokonała Węgry 18:16, CSRS 21:18 (Brzozowski 2 bramki) i USA 26:20 (1 bramka) oraz przegrała z Rumunią 15:17 (1 bramka), zajmując 2. msc w grupie (w rozgrywkach tej grupy uczestniczyła początkowo Tunezja, która przegrała z Polską 12:26, ale potem zbojkotowała igrzyska, wycofała się z turnieju i nie została sklasyfikowana); w meczu o msc 3-4 zwyciężyła RFN 21:18 po dogrywce (1 bramka), zdobywając brązowy medal (zw. ZSRR). Brzozowski wziął udział we wszystkich meczach. Skład drużyny zob. - Antczak Zdzisław.
*1980 Moskwa: członek drużyny piłki ręcznej, która w grupie elim. (6 druż.) pokonała Kubę 34:19 (1 bramka) i Danię 26:12 (2 bramki), zremisowała z Węgrami 20:20 oraz przegrała z NRD 21:22 i Hiszpanią 22:24 (2 bramki), zajmując 4. msc w grupie; w meczu o msc 7-8 wygrała ze Szwajcarią 23:22 (2 bramki), zajmując 7. msc w turnieju (zw. NRD). Brzozowski wystąpił we wszystkich meczach. Jego partnerami w drużynie byli: P. Czaczka, J. Garpiel, Z. Gawlik, R. Jedliński, A. Kałuziński, A. Kącki, J. Klempel, G. Kosma, M. Panas, H. Rozmiarek, Z. Tłuczyński, D. Waszkiewicz i M. Wojczak.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 164; Pawlak, Olimpijczycy, s. 41; MES, t. 1, s. 104; Porada, Igrzyska, s. 444, 902, 989; Duński, Od Paryża, s. 89 (tu błędnie absolwent WSP i lewoskrzydłowy); Drygas, 75 lat piłki ręcznej, s. 67-68, 72, 77-78, 82; Wywiad środowiskowy. www.olimpijski.pl

Źródło: http://prestizszczecin.pl/magazyn/25/sport/poczet-szczecinskich-olimpijczykow

Źródła:

1) "50 lat Morskiego Klubu Sportowego Pogoń" - Szczecin 1998, praca zbiorowa
2) Kurier Szczeciński
3) "50 lat pili ręcznej na ziemi szczecińskiej", A.Tomczyk
4) własne

Znajdź mnie na FB: www.facebook.com/bramasportowa